สิ่งที่ Warren Buffett พลาดเกี่ยวกับการประเมินมูลค่าสินทรัพย์ดิจิทัล

        มีการถกเถียงกันว่าสินทรัพย์ดิจิทัลไม่มีมูลค่าที่แท้จริง เพราะพวกเขาไม่ได้ผูกติดอยู่กับกระแสเงินสดเหมือนในบริษัททั่วไป ข้อโต้แย้งโดยพื้นฐานแล้วสินทรัพย์ดิจิทัลเป็นประเภทการลงทุนหลังสมัยใหม่ โดยที่มูลค่านั้นสัมพันธ์กับสิ่งที่คนอื่นคาดเดามูลค่าเท่านั้น กล่าวคือ การใช้สินทรัพย์ดิจิทัลเพียงอย่างเดียวคือการเก็งกำไร

       สิ่งนี้ ดูเหมือนจะเป็นจริงหากคุณวัดสินทรัพย์ดิจิทัลที่สัมพันธ์กับมาตรฐานของการเงินนีโอคลาสสิกทั่วไป วิทยานิพนธ์การประเมินมูลค่าของ Benjamin Graham/Warren Buffett บัฟเฟตต์มีชื่อเสียงพลาดการลงทุนในบริษัทเทคโนโลยีตั้งแต่เนิ่นๆ เพราะพวกเขาขาด 'มูลค่าพื้นฐาน' 

        ปัญหาในการค้นหามูลค่าที่แท้จริงของสินทรัพย์ดิจิทัลคือไม่มีมาตรฐานที่เป็นที่ยอมรับของมูลค่าที่แท้จริงสำหรับสื่อดิจิทัล โดยทั่วไป เมื่อเรารู้แล้วเท่านั้น เราจะสามารถทราบมูลค่าที่แท้จริงของสินทรัพย์ดิจิทัลโดยเฉพาะได้ นั่นคือปัญหาที่บทความนี้จะพยายามแก้ไข

         แม้แต่บริษัทสื่อดิจิทัลที่ประสบความสำเร็จซึ่งเกิดขึ้นหลังจากดอทคอมบูมก็แสดงให้เห็นถึงความไร้ประสิทธิภาพและความล้มเหลวในการประสานงานอย่างรุนแรง ซึ่งรวมถึง: การผูกขาดการผูกขาด การเซ็นเซอร์ ความกังวลเรื่องความเป็นส่วนตัว การกระจายตัวและการแบ่งขั้วของสังคม และปัญหาสุขภาพจิตและร่างกายที่เกิดจากการเล่นเกมและการเสพติด

      สิ่งเหล่านี้ คือความไร้ประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจและปัญหาทางวัฒนธรรมที่ต้องการวิธีแก้ไขและนำเสนอโอกาสสำหรับผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจและสังคม แม้ว่าบริษัทเทคโนโลยีขนาดใหญ่จะประสบความสำเร็จอย่างมาก แต่ปัญหาหลักของมูลค่าพื้นฐานของบริษัทยังคงไม่ได้รับการแก้ไข

       ให้เราพิจารณาแบบจำลองการประเมินมูลฐานของ Benjamin Graham/Warren Buffett ในสาระสำคัญมันพูดว่า:

โดยพื้นฐานแล้วสามารถสันนิษฐานได้ว่า

ตอนนี้ ให้เราพิจารณา: เหตุใดสื่อดิจิทัลจึงไม่เหมาะกับรูปแบบการประเมินมูลค่าพื้นฐานนี้

       ผลิตภัณฑ์ที่สื่อดิจิทัลผลิตขึ้นคือข้อมูล ข้อมูลปริมาณมหาศาล ข้อมูลจะมีประโยชน์ก็ต่อเมื่อมีอุปทานจำกัด แต่แบบจำลองการประเมินมูลค่าพื้นฐานในปัจจุบันไม่ได้แยกแยะข้อมูลที่มีค่าจากสิ่งที่ตรงกันข้าม ดังนั้นจึงไม่มีมติทางเศรษฐกิจเกี่ยวกับสิ่งที่ถือเป็นข้อมูลที่มีค่า

      ฉันทามติโดยปริยายคือข้อมูลที่มีค่าถูกกำหนดโดยราคาตลาด แต่สิ่งนี้ก็ไม่สมเหตุสมผลเช่นกัน เพราะราคาเป็นเพียงส่วนย่อยเล็กๆ ของข้อมูลที่มีค่าทั้งหมด ข้อมูลที่มีค่าจะต้องรวมถึงการสื่อสารของมนุษย์ตามธรรมชาติที่ทำให้กิจกรรมทางการตลาดเป็นไปได้ หากราคาเป็นเพียงส่วนย่อยของข้อมูลที่มีค่าเพียงเล็กน้อย การบอกว่าราคาเป็นตัวกำหนดสิ่งที่มีค่านั้นเป็นวงกลม หากไม่ไร้สาระ

      ข้อมูลที่มีค่าคือสิ่งที่ช่วยให้การประสานราคาเกิดขึ้นได้ตั้งแต่แรก เนื่องจากเราไม่ได้ตกลงกันเกี่ยวกับความหมายดังกล่าว จึงไม่มีทางเข้าใจได้ว่าข้อมูลมีอุปทานจำกัดอย่างไร ดังนั้นจึงไม่มีทางที่กลไกราคาสามารถประสานกิจกรรมการผลิตได้

       นี่อาจอธิบายได้ว่า ทำไมเศรษฐกิจและวัฒนธรรมของเราจึงสับสนตั้งแต่สื่อดิจิทัลเข้ามาครอบงำ เรายังคงพยายามใช้กลไกราคาเพื่อประสานการผลิตข้อมูลที่มีค่า แม้ว่าข้อมูลที่มีค่าจะเป็นสาเหตุของการประสานราคาก็ตาม

       Google, Facebook, Twitter ล้วนแต่ “ผลิต” ข้อมูลอันมีค่าเพื่อขาย แต่ข้อมูลอันมีค่าที่พวกเขาขายนั้นจริง ๆ แล้วผู้ใช้ของพวกเขาสร้างขึ้นผ่านแรงงานสื่อสารที่ไม่ได้รับการชดเชยเป็นเวลานานหลายชั่วโมง ผู้คนแชทออนไลน์ในขณะที่บริษัทเทคโนโลยีดึงค่าเช่าและรับผลกำไรฟรี ในระบบเศรษฐกิจแบบนี้ เนื้อหาที่แท้จริงของข้อมูลไม่สำคัญ เฉพาะราคาหรือค่าพร็อกซีเชิงปริมาณเท่านั้น ดังนั้นราคาหรือผู้รับมอบฉันทะจะจูงใจให้ผลิตข้อมูลที่ไม่มีค่า

        ด้วยสินทรัพย์ดิจิทัล ความแตกต่างระหว่างผู้ใช้ แพลตฟอร์ม และผลิตภัณฑ์สุดท้าย (ข้อมูลที่มีค่า) ถูกยุบ ผู้ใช้คือเจ้าของและนักการตลาด ในระบบเศรษฐกิจแบบนี้ เนื้อหาหรือคุณค่าของข้อมูลการสื่อสารมีความสำคัญมาก สินทรัพย์ดิจิทัลมีมูลค่าเพิ่มขึ้นตามการตัดสินใจทางวิศวกรรม การออกแบบ และชุมชนของแพลตฟอร์มที่พวกเขาเชื่อมโยง กล่าวอีกนัยหนึ่ง สินทรัพย์ดิจิทัลแสดงถึงประเภทของข้อมูลการสื่อสารเฉพาะแพลตฟอร์ม

       ในปี 1937 “ธรรมชาติของบริษัท” Ronald Coase เน้นย้ำถึงรูปแบบการประสานงานสองรูปแบบที่นักเศรษฐศาสตร์ยอมรับ ได้แก่ การประสานงานด้านราคา และการประสานงานภายในภายในบริษัท เขาถามว่าทำไมทุกอย่างไม่จัดตามกลไกราคา? ทำไมบริษัทถึงมีอยู่จริง? เขาตอบว่าการใช้กลไกราคามีค่าใช้จ่าย ในหลายกรณี การประสานงานภายในมีค่าใช้จ่ายน้อยกว่าและมีประสิทธิภาพมากกว่า

      เมื่อ Coase กำลังเขียน การประสานงานภายในจะหมายถึงนักธุรกิจในบริษัท แต่ในบริบทของเครือข่ายแบบกระจาย การประสานงานภายในคือกลุ่มคนที่ทำงานร่วมกันผ่านสื่อดิจิทัลเพื่อเป้าหมายร่วมกัน

       การประสานงานภายในเป็นหน้าที่ของบรรทัดฐาน มารยาท และคุณธรรมที่นำหน้าธุรกรรมทางเศรษฐกิจและทำให้เป็นไปได้ ยิ่งการประสานงานภายในดีขึ้นเท่าไหร่ เครือข่ายดิจิทัลก็จะยิ่งเติบโตมากขึ้นเท่านั้น เพราะไม่ต้องพึ่งพาการประสานงานด้านราคา

       ความแตกต่างระหว่างการประสานงานด้านราคาและการประสานงานภายในแสดงให้เห็นว่ามีอีกชั้นหนึ่งในวิทยานิพนธ์ของเบนจามิน เกรแฮม/วอร์เรน บัฟเฟตต์ที่ให้ไว้ข้างต้น: การประสานงานภายในคือสิ่งที่ช่วยให้สามารถค้นพบราคาได้ และสิ่งที่แก้ไขความไร้ประสิทธิภาพ ปัจจัยภายนอก และความล้มเหลวของตลาด การประสานงานภายในและราคาอยู่ในความสัมพันธ์ซึ่งกันและกันและสมดุล

     ดังนั้น หากพื้นที่สินทรัพย์ดิจิทัลต้องแข่งขันกับบริษัทสื่อดิจิทัลแบบเดิม ก็ต้องแข่งขันด้านการประสานงานภายในและค่านิยมตามวัตถุประสงค์ จะต้องแสดงให้เห็นว่าเหตุใดสินทรัพย์ดิจิทัลจึงเป็นระบบเศรษฐกิจที่ดีขึ้นอย่างเป็นกลาง

More articles

https://www.coindesk.com/warren-buffett-digital-assets